“Toen ik hoorde dat hij mijn dochter had misbruikt, wilde ik hem kappen”

Jrg 18 no 8 november 2021

Tekst Seshma Bissesar 

Beeld Petities.nl

Niet iedereen heeft de moed om openlijk te praten over seksueel misbruik. Dit heeft diverse oorzaken. Schaamte bijvoorbeeld, kan een belemmering vormen om openlijk je verhaal te delen met de gemeenschap. Wil je dat toch doen dan kan je omgeving je ook behoorlijk belemmeren en ontmoedigen. Echter, hoe meer je praat over seksueel misbruik en hoe meer je de moed toont om te praten, hoe meer je hiermee een bijdrage levert aan de bewustwording. Dat blijven wij van de Stichting Stop Seksueel Misbruik in Suriname steeds onderstrepen. Blijf er over praten! Praten helpt! Bovendien is het geen zonde en geen schande om met andere te praten over de pijn die jou is aangedaan. 

Onlangs sprak ik een moeder die ik in dit artikel Marina noem. Zij heeft de moed getoond om openlijk te praten over haar dochter van vier jaar die seksueel is misbruikt. En wat je in de verste verte niet verwacht als ouder, overkwam haar. Haar dochter is namelijk misbruikt op een peuterschool. Kunt u zich voorstellen? Misbruik gepleegd door de zoon van de eigenaar van de peuterschool; een jongen van veertien jaar. Een kind dat een kind heeft misbruikt. Hij heeft meerdere keren met zijn geslachtsdeel gewreven over de buik van deze peuter. Hoe is dit zover gekomen? “Wat ik weet is dat de eigenares van de peuterschool vaak haar leidsters de laan uitstuurde en haar zoon inzette om op de kleintjes te passen”, zegt de moeder mij bedrukt. Haar dochter vertelde over het misbruik toen de moeder haar pas uit bad had gehaald en klaarmaakte om te gaan slapen. “We waren gezellig aan het babbelen en toen vertelde mijn dochtertje heel spontaan wat ze meemaakte op de peuterschool. Het leek alsof plots mijn lichaam en geest verstijfden. Ik was als aan de grond genageld”, aldus Marina. Haar wereld stortte in. “Ik werd laaiend en het eerste wat in mij opkwam was een houwer pakken en die jongen in stukken kappen”, zegt zij nog natrillend van boosheid. Toen ze weer bij haar positieven kwam, besloot ze meteen aangifte te doen op het politiebureau. “Ik begon mij zorgen te maken om de andere kinderen op de peuterschool. Allerlei vragen tolden door mijn hoofd. Hoe vaak heeft hij dat gedaan en hoeveel kinderen heeft hij al tot slachtoffer gemaakt? Wat deed een tiener in godsnaam tussen die kinderen?” 

Geen sancties 

 “Mijn aangifte op het politiebureau leverde niet veel op. De politie kwam niet eens in actie”, vertelt ze verder. Door tussenkomst van derden besloot Marina aangifte te doen bij Jeugdzaken van KPS. “Mijn dochter heeft elke keer steeds haar verhaal precies en nauwkeurig vertelt. Ze is steeds consequent geweest. De jeugdpolitie heeft haar uiteindelijk apart gehoord. Daarna hebben ze haar naar de peuterschool gebracht, zodat ze daar kon vertellen wat haar is overkomen. Kunt u zich voorstellen wat ik als moeder voelde? Ze is pas vier jaar! Als ik als moeder het al moeilijk had, hoe moeilijk had zij het dan? Toch heeft ze zich kranig getoond en haar verhaal verteld.” 

Gedurende deze periode leed het hele gezin eronder. Maar gelukkig werd Marina door haar man ondersteund. Ze hebben nog een dochter. “Ik wilde niet stil blijven. Ik moest en zou opkomen voor mijn kind. Ik werk niet mee aan tapu sjen, het bedekken van schande! Ik vind dat je meteen aan de bel moet trekken. Hoe durfde die jongen aan mijn dochter te komen? Ik wilde dat het recht moest zegevieren”. Groot was Marina haar verbazing toen bleek dat de tiener door de rechter-commissaris (RC) na enkele dagen in vrijheid werd gesteld. “Er waren geen getuigen die hadden gezien dat mijn dochter was misbruikt. Moet je dus getuigen hebben? Moeten mensen eerst zien dat je bent misbruikt voordat de rechter je gelooft? Hoe werkt ons rechtssysteem zo? Ik ben echt zwaar teleurgesteld in de RC. Wij zijn als gezin zwaar beschadigd en moeten verder. De dader loopt vrij rond. Moet dat zo, vraagt de moeder zich af. Moest de RC tegen de jongen geen sancties treffen? Door hem niet te berispen stimuleert de RC dit verwerpelijk gedrag. 

Controle 

Marina wil dat de autoriteiten alerter worden en beter controle uitoefenen op peuterscholen. In de Wet Opvanginstellingen staat duidelijk aan welke kwaliteitsstandaarden opvanginstellingen zoals een peuterschool moeten voldoen. Daarnaast zijn er genoeg controlemechanismen om eventuele misstanden te signaleren en te rapporteren. In het geval van Marina haar dochtertje is er ook niet opgetreden tegen de peuterschool. “De peuterschool is nog steeds open. Hoe veilig is het voor kinderen? Is het niet eng om je kind naar een peuterschool te sturen als zijn veiligheid niet is gegarandeerd?” Het leven van Marina haar gezin is sindsdien nooit meer hetzelfde. Marina durft haar dochter nauwelijks meer toe te vertrouwen aan derden. Zij leeft voortdurend in angst dat kwaadwilligen haar dochters pijn zullen doen. Laat je kind niet zomaar achter bij mensen! Wees kritisch en stel vragen. Wees ervan bewust dat een beschadigd kind een beschadigde volwassene kan worden en mogelijk daardoor niet volledig in de samenleving kan functioneren. Helpt u mee onze kinderen te beschermen?