Tradwives; terug naar af?

Jrg 21 no 1 april 2024

Tekst Maggie Schmeitz

Op een bepaalde leeftijd herken je bepaalde patronen. Je gooit geen oude tassen meer weg want je weet dat ze ooit als vintage terugkomen; je gaat niet meer op dieet want je weet dat die kilo’s, met een beetje pech, op slechtere plaatsen terugkomen; en je huilt jezelf niet meer in slaap omdat je levenswerk als mensenrechtenactivist steeds weer opnieuw lijkt te beginnen, omdat bepaalde ideeën steeds terugkomen.

Eerlijk gezegd, toen ik begon in de vrouwenbeweging dacht ik dat wij de generatie waren die zou zorgen dat onze kinderen de strijd voor vrouwenrechten niet meer hoefden te voeren. Het leek sinds de jaren zestig zo goed te gaan. Wereldwijd, stapje voor stapje, en ook in Suriname. Van het recht om te stemmen, tot het recht om te blijven werken als je trouwt; van het recht om zelf economische handelingen te mogen plegen als getrouwde vrouw, tot het recht om zelf te mogen bepalen of je wil trouwen of scheiden; van bescherming tegen verkrachting binnen het huwelijk, tot betaald zwangerschapsverlof voor moeders en sinds kort (2020) ook voor vaders! 

Helaas herken ik in social media tegenwoordig steeds vaker een bepaald patroon: Meisjes/ vrouwen die zeggen, ik wil gewoon een rijke man; ik wil verzorgd worden door een man; of zelfs, ik wil me graag onderwerpen aan een man.

Tradwives oftewel traditionele echtgenotes zijn jonge vrouwen die claimen dat ze terug willen naar traditionele genderrollen: een man die de deur uitgaat om te werken en het geld thuisbrengt en een vrouw die thuisblijft en voor het huishouden en de kinderen zorgt. Daarbovenop willen ze zich dan ook nog graag onderwerpen aan het gezag van hun echtgenoot.

Klaar met onafhankelijk zijn?
De tradwife van nu lijkt een reactie op de independent woman van de vorige generatie. Het droombeeld dat we meekregen uit films en series was een boss lady, in een mooi en altijd schoon appartement, met een perfect verzorgd uiterlijk van haar gepedicuurde voeten tot aan haar keurig gestylde haar, en regelmatige uitjes in leuke clubs en restaurants met vriendinnen boss ladies. Mannen die ze tegenkwam moesten vooral minstens even succesvol zijn als zijzelf. 

Dit lijkt op een ideaal; en dat is het ook.  Niet het ideaal van iedereen; want niet iedereen vindt carrière en geld het belangrijkste. En vooral ook niet haalbaar voor iedereen. Want die lifestyle is alleen mogelijk als je echt een heel riant inkomen hebt. En dat is een steeds kleiner wordende groep.

Bovendien is niemand echt onafhankelijk, al willen we dat nog zo graag: iemand bakt ons brood, iemand spalkt onze gebroken arm, iemand weegt onze baby, iemand legt ons af. Als wij geld gaan verdienen en niet thuis zijn betalen we iemand om het huis schoon te maken, op kinderen te letten en te koken. We hebben altijd andere mensen nodig.

Adulthood is a scam
Ik hoor jongeren, jongens zowel als meisjes, vaak klagen dat die zogenaamde volwassenheid bedrog is: a scam. En daar lijkt het werkelijk op. Dat komt doordat het economisch systeem (wereldwijd) de dagelijkse kosten, gewoon om te leven, zo hoog heeft gemaakt. 

We stimuleren jongeren om goed hun best te doen op school, door te studeren. En uiteindelijk vinden ze een goede baan, gaan braaf iedere dag op tijd aan het werk. Maar ze moeten zich nog steeds zorgen maken om het betalen van de huur, stroom en water! Dat was niet de afspraak…

Dus het is best verleidelijk om te denken, ik wil gewoon iemand die voor me zorgt. En het verleden lijkt er dan bijna rooskleurig uit te zien. Helaas geldt ook hier dat het niet haalbaar is voor iedereen. Want die lifestyle die we nu krijgen voorgeschoteld (de tradwife influencer staat met wimpers, nagels en een designer schort een heel ingewikkeld recept te maken met dure ingrediënten) is alleen mogelijk als je echtgenoot dus een heel riant inkomen heeft; opnieuw, dat is een steeds kleiner wordende groep. 

Bovendien is het een leugen: influencers die geld verdienen met hun social media zijn per definitie geen traditionele huisvrouwen! Dus ze verkopen iets waar ze zelf absoluut niet aan meedoen: maak jezelf afhankelijk en ondergeschikt aan je man.

Gevaar
Financieel afhankelijk zijn wil zeggen dat je man bepaalt wat de prioriteiten zijn; waaraan geef ik het geld uit. Dat kan vervelend uitpakken als hij egoïstisch is, of gewoon niet weet te budgetteren of te plannen. 

Ondergeschikt zijn wil zeggen dat je man bepaalt wat er gebeurt in huis. Maar waarom zou je de volledige verantwoordelijkheid op hem gooien? Weet hij alles, en jij niets? Kijk even om je heen, naar al die mannelijke leiders. Doen ze het allemaal zo goed? 

Balans
Elke volwassene zou een bepaalde mate van onafhankelijkheid moeten hebben en een bijdrage moeten leveren aan het huishouden waarin hij of zij woont. Kunnen koken, je eigen kleren wassen, en je omgeving hygiënisch houden, zijn basic life skills. Zorgen voor iemand anders (een partner, een kind, een zieke, een senioren burger) is letterlijk een skill die je kan leren. Je leert er veel van (empathie, luisteren, aanpassen), en je krijgt er veel voor terug (voldoening, dankbaarheid). 

Ik word hoopvol als ik jonge vaders en moeders zie op het consultatiebureau, op het schoolplein, op straat, die de zorg delen. Beiden mogen twijfelen, fouten maken, overleggen, corrigeren. Werken als een team, having each other’s back. Uiteindelijk vind je jezelf in de zoektocht naar de balans.