Overname uit dWT 17/12/2019 19:01

[Klik op onderstaande link]

SUCOS, DEMANDING THEIR RIGHTS

ACHTERGROND – Het is dinsdag precies zes jaar geleden dat de Internationale dag tegen geweld tegen sekswerkers is ingesteld. Dat gebeurde door Annie Sprinkle en het Sex Workers Outreach Project USA, een Amerikaanse organisatie voor rechten van sekswerkers. In navolging hiervan is in september 2018 in Suriname het eerste door de doelgroep geleide platform, stichting ‘Suriname Collection of Sex Workers’(Sucos) opgericht. De belangrijkste doelstelling is zelf op te komen voor hun rechten.

Tekst: Wilfred Leeuwin 

Oorspronkelijk is de internationle dag uitgeroepen ter herdenking van en als wake voor de slachtoffers van de Green River moorden in Seattle in de Verenigde Staten. Ze is intussen uitgegroeid tot een jaarlijks internationaal evenement. Gary Leon Ridgeway, bekend als de Green River Killer, vermoordde minstens 71 vrouwen – de meesten sekswerkers – tussen 1980 en 1990, in de overtuiging dat hij zoveel  mogelijk sekswerkers kon doden zonder gepakt te worden. Zij verdienen volgens hem geen plek in de maatschappij. 

Wereldwijd staan de mensen van deze beroepsgroep bloot aan geweld en Suriname vormt daar geen uitzondering op. De mensen die dit oudste beroep ter wereld uitoefenen worden in Suriname gestigmatisaeerd, gediscrimineerd en gecriminaliseerd. Het werk dat zij doen wordt in brede kringen nog niet gaccepteerd.

Oprichter en directeur van Sucos, Denise Carr roept op deFacebook-pagina van de stichting op tot het respecteren van de mensenrechten van sekswerkers. Mensenrechtenactiviste Carla Bakboord bekijkt vanuit een maatschappelijke bril de positie van deze ‘sociale werkers in een gevaarlijk beroep’.

Geweld tegen sekswerkers wordt volgens Sprinkle verergerd door wetgeving die sekswerk strafbaar stelt. Sekswerkers die bij de politie aangifte doen tegen onjuiste bejegening worden niet serieus genomen. Daders worden daardoor aangemoedigd, ook  omdat betrokkenen minder snel aangifte doen.

Uit een vragenlijst waar op zes politiebureaus in Suriname navraag is gedaan over hoe wordt omgesprongen met geweld tegen mensen van de doelgroep, was het antwoord unaniem: er is geen speciaal beleid op aangifte die door sekswerkers wordt gedaan. Zij vallen onder de algemene categorie zoals elke burger.

Moed
Bakboord: “Het niet accepteren van minderheidsgroepen betekent ook meteen het ontwrichten van de samenleving, omdat iedereen in een minderheidspositie verkeert.  Het maakt niet uit of  je sekswerker bent, tot de LGBTQ gemeenschap behoort, of misschien gewoon in een milieu terecht komt waar je gediscrimineerd en gestigmatiseerd wordt om bijvoorbeeld je geloof, huidskleur of etnische afkomst.”

Ze vindt het dan ook moedig dat sekswerkers in Suriname het aangedurfd hebben om ondanks de publieke en maatschappelijke stigmatisering, uit de kast te komen, een platform op te richten en zelf op te komen voor hun mensenrechten. Zij weten als geen ander het beste waar de schoen wringt, wat zij ervaren en voor welke uitdagingen zij staan. Maar meer nog is het belangrijk dat zij zelf gehoord worden en daardoor het best kunnen zorgen voor hun maatschappelijke acceptatie.

Volgens de mensenrechtenactiviste bevindt deze doelgroep zich in een mindere positie bij het opeisen van een erkende positie in de maatschappij. Dit gebeurt in tegenstelling tot bijvoorbeeld de LGBTQ-gemeenschap, die na een lang proces, nu in zekere mate toch wel mag rekenen op acceptatie van grote delen van de samenleving.

Het coming-outproces is voor elke minderheidsgroep moeilijk. Sekswerk is in Suriname bij wet niet gereguleerd, maar wordt wel gedoogd. Dit  laatste is een goed begin om het uit de illegaliteit te halen. Bakboord stelt dat bij rapportage van Suriname op actiepunten van een verdrag  waar het land partij bij is, is aanbevolen om sekswerk uit de illegaliteit te halen en het te reguleren, als een van de eerste stappen om het beroep te decriminaliseren.

Gevaarlijk beroep
Dat sekswerk een beroep is, is voor de mensenrechtenactiviste al helemaal geen discussiepunt. “Iedereen maakt om te voorzien in zijn of levensonderhoud zelf een keus. Soms is de keus de enige optie of houvast die mensen hebben, of zij het leuk vinden of niet. Dat zien wij ook in andere beroepen. Het is hun keus en die moet gerespecteerd worden. Ik wil er wel meteen aan toevoegen dat ik op geen enkele manier gedwongen prostitutie zal goedkeuren of dat vrouwen en meisjes en misschien ook mannen en jongens verplicht worden sekswerk te doen.”

Bakboord weet vanuit haar contact met de doelgroep dat het werk niet altijd gemakkelijk, leuk en vaak ook niet veilig is. Daarnaast is er in de maatschappij volgens haar een verkeerd beeld over sekswerk en de beoefenaars daarvan. “Het is vooral niet alleen dat vrouwen hun benen spreiden voor mannen en daarmee hun geld verdienen. Soms komt er helemaal geen seks aan te pas, maar hebben mannen de behoefte dat een vrouw naar ze luistert. Sekswerkers blijken voor sommige mannen een veilige en aangename uitlaatklep te zijn om te praten over hun persoonlijk leven, hun thuissituatie waar van hem het bekende man/vader prototype wordt verwacht, maar die hij, door wat dan, ook moeilijk kan vervullen.”

Ontladen
Carr bevestigt dit. Volgens haar zijn dat soort mannen de beste klanten. Het respect is dan wederzijds, je wordt redelijk betaald, als vrouw behandeld en het gebeurt weleens dat de ontmoeting niet in een hotelkamertje plaatsvindt of al helemaal niet in bed. Je hebt samen een gezellige tijd, je luistert naar de klant en zorgt ervoor dat hij of zij – want ook vrouwen maken gebruik van onze diensten – zich op zijn of haar gemak voelt.
Maar de keerzijde van de medaille die zich vaak laat zien is dan ook dat een man je meeneemt naar een hotelkamer voor de ‘business‘, op je neerkijkt, je ruw behandelt, misbruikt, mishandelt en je niet betaalt maar integendeel berooft. Er zijn mannen die thuis het niet durven om hun vrouw te slaan of te verkrachten en dan zijn sekswerkers een gemakkelijk doelwit om zich te ontladen. Hoe vaak komt het niet voor dat ze mishandeld, verkracht, beroofd of zelfs vermoord worden achtergelaten. Gewoon omdat het sekswerkers zijn. “Sex work is bitter and sweet“, zegt Carr. Bakboord meent dat het met het oog op bewustwording het best is om te spreken van ‘sociale werkers’ in een gevaarlijk beroep. Ze heeft tijdens een serie workshops met de leden van Sucos een lied gecomponeerd, dat focust op het sociaal karakter van sekswerk, de oproep tot erkenning en het respecteren van hun mensenrechten.

Het wordt dinsdag gelanceerd.”Wat zij doen, maakt hen niet minder vrouw of man. Het doet dan ook helemaal niet ter zake of ik het eens ben met waar zij voor hebben gekozen. Ik zal voor hen in de bres blijven springen voor hun mensenrechten, anders verklaren wij hen vogelvrij.”