Wanneer de macht van liefde, de liefde voor macht overwint, dan is er vrede

Jrg 22 no 9

Tekst Henna Guicherit

In deze kerstmaand staat, met de viering van de geboorte van Jezus Christus, vrede voor de mensheid centraal. Als kind zongen wij tegen deze tijd van het jaar uit volle borst ‘Vrede op aarde, vrede op aarde, in de mensen een welbehagen’. Deze tijdloze woorden uit het ‘Ere zij God’ klinken ook dit jaar weer luid. Maar staan wij wel stil bij de diepere betekenis? 

Hoe komt het dat terwijl de mensheid snakt naar vrede, er sinds mensenheugenis constant wapengeweld, oorlog en oorlogsdreiging is? Dan zijn er kennelijk altijd ook oorlogszuchtige machtswellustelingen die de bewoners van deze planeet het recht op vrede onthouden. Zij gebruiken telkens weer hun macht en wapenarsenaal om hun enge eigen belangen en hebzucht te bevredigen ten koste van miljoenen mensenlevens. Ik denk dat er in de loop van de eeuwen meer oorlogsslachtoffers zijn dan de ongeveer 8,2 miljard mensen waaruit de wereldbevolking nu bestaat.

Buitenproportioneel machtsvertoon

Toen in september 2025 de president, die ‘Amerika weer groot wil maken’, ertoe overging zijn ministerie van Defensie te transformeren tot het ministerie van Oorlog, was de tijd aangebroken onze borst goed nat te maken. Immers, de focus werd verlegd van verdediging van de landsgrenzen naar oorlogsvoering tegen alles op deze planeet wat deze president niet zint; ook binnen zijn eigen landsgrenzen. 

In de Caribische Zee waren eind november zeker acht oorlogsschepen gestationeerd, naast onderzeeërs en ruim 15.000 troepen. Als dat niet genoeg was, kwam daar het grootste oorlogsvliegdekschip ter wereld, de USS Gerald R. Ford, bij. Al dit geschut zou nodig zijn om te voorkomen dat drugs het Amerikaans volk ‘doden’? Dat de wapens uit de lucratieve Amerikaanse oorlogsindustrie vrijelijk onze landen in worden gesmokkeld om bendes te bewapenen, deert de Amerikaanse regering kennelijk niet. Immers, de machtige oorlogsindustrie wordt ingezet dat land weer ‘groot’ te maken.

Nobelprijs voor de vrede

Het met veel bravoure getoonde militaire machtsvertoon heeft president Donald Trump er niet van weerhouden de wereld te willen doen geloven dat he himself the one and only kandidaat is voor de Nobelprijs voor de vrede. Notabene een prestigieuze prijs die wordt toegekend aan mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt aan de bevordering van vrede en niet aan zij die zich verdienstelijk maken aan oorlogsdreiging en oorlogsvoering. 

Door solidair te zijn met premier Benjamin Netanyahu van Israël, ongeacht diens genocidale oorlog tegen het Palestijnse volk, heeft deze ‘vredelievende’ zichzelf ontmaskerd als oorlogszuchtig. Toch werd Trump, dankzij María Corina Machado, indirect de winnaar van de Nobelprijs 2025. Direct na de bekendmaking droeg zij haar prijs op aan president Donald Trump.

Als u had gedacht dat ik die opkom voor vrouwenrechten, de toekenning van de Nobelprijs voor de vrede aan María Corina Machado zou toejuichen, dan komt u bedrogen uit. Machado is een activist en oppositieleider in Venezuela, die zich verzet tegen het bewind van de autocraat Nicolás Maduro. Zij en president Donald Trump zijn uit hetzelfde rechtse, autoritaire hout gesneden. Dit verklaart waarom Trump haar meteen feliciteerde en waarom Machado op haar beurt haar prijs aan hem opdroeg. Met haar gebaar naar Trump heeft zij zichzelf ontmaskerd en heeft de Nobel Commissie zijn geloofwaardigheid te grabbel gegooid. 

Het zal de Nobel Commissie toch niet zijn ontgaan dat Machado in 2002 hielp een staatsgreep voor te bereiden tegen Hugo Chavez, de destijds democratisch gekozen president van Venezuela. En dat meer recentelijk Machado’s onvermoeibaar streven naar ‘vrede’ haar ertoe bracht om de van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid beschuldigde premier Benjamin Netanyahu openlijk steun te vragen Venezuela te bombarderen in een poging het land te bevrijden.

Geen ver-van-ons-bed –show

De afstand tussen Paramaribo en Caracas is in rechte lijn 1392 kilometer. Onze regio vormt al enkele decennia een zone van vrede. En wij, bewoners van Latijns Amerika en het Caribisch gebied, willen niets liever dan dat de vredesvlaggen, die symbool staan voor rust en vrede, blijven wapperen.

Wanneer zal er eindelijk eens sprake zijn van vrede op aarde? Vrede is veel en veel meer dan de afwezigheid van wapengekletter. Er kan geen vrede in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied zijn als het grootste oorlogsschip in de wereld dreigend heeft postgevat voor de kust van Venezuela. Als ook zij die gebruik maken van de Caribische wateren voor hun levensonderhoud het dodelijk slachtoffer kunnen worden van de waan van een autocraat en narcist die meent standrechtelijke executies te kunnen uitvoeren in internationale wateren.

Vredesverdragen leiden niet tot echte vrede wanneer haat en discriminatie de boventoon blijven voeren. Pas wanneer de macht van liefde, de liefde voor macht overwint zal de wereld vrede kennen.

Zo ben ik tegen alle vormen van geweld en tegen oorlog. En pleit ik ervoor om ons samen in te zetten voor dialoog en duurzame vrede. Het is mijn innige wens dat Latijns-Amerika en het Caribisch Gebied een zone van vrede mag zijn en blijven.

“Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.”

(H.M. van Randwijk)