Jennifer Geerlings – Simons; de eerste vrouwelijke president 

Jrg 22 no 3 juni 2025

Tekst Henna Guicherit

Niet eerder zijn er in onze politieke geschiedenis zoveel politici – vooral vrouwen – geweest, die aan de vooravond van de vijfjaarlijkse parlementsverkiezingen publiekelijk hun aspiratie voor het presidentschap kenbaar hebben gemaakt. De opmars van vrouwen in de politiek valt niet te ontkennen. Met de onlangs door zes partijvoorzitters ondertekende intentieverklaring voor een nieuwe coalitieregering lijkt de weg open voor Jennifer Geerlings – Simons om de geschiedenis in te gaan als de eerste vrouwelijke president van Suriname. Proficiat!

Vroeg ’s morgens word ik op 25 mei, bij het naderen van het stemlokaal, verwelkomd door vrolijke, jonge energieke partijpropagandisten. Het is mij niet ontgaan dat zij, zoals gewoonlijk, voor het overgrote deel tot het sterk vrouwelijk geslacht behoren. “Waar zijn de mannen?” , vraag ik, om mij heen kijkend. De enige ‘wakkere’ man in het gezelschap antwoord resoluut: “ze slapen”. 

Daarna wordt op mij de vraag afgevuurd: “Vindt u ook dat het nu tijd is voor een vrouwelijke president?” “Het is de hoogste tijd”, antwoord ik in volle overtuiging en vervolg met een goed gemoed mijn weg naar het stemlokaal. Daar breng ik mijn stem, hoe kan het ook anders, uit op een jonge sterke dynamische vrouwelijke kandidaat. 

Een snelle blijk op de bemensing levert ook hier een overwegend vrouwelijk beeld op. Slaapt de andere sekse? Hebben de mannen, in door hun gedomineerde politieke partijen, de enerverende propaganda taken unaniem toebedeeld aan vrouwen? Het laatste lijkt mij aannemelijk.

Ongeveer zesenzestig procent van de kiesgerechtigden heeft zich op 25 mei jl. uitgesproken. Ik heb de indruk dat velen geen vertrouwen hebben in de politieke partijen en hun politici. Hen bekruipt in toenemende mate het gevoel dat zij met hun stem, eens in de vijf jaar, niets in de melk te brokkelen hebben. Politici zeggen en beloven van alles maar eenmaal aan de macht verdwijnen al die mooie woorden en beloften maar al te vaak als sneeuw voor de zon. Politieke partijen zijn hier zelf debet aan. Laten wij voorkomen dat het recht op politieke participatie – het fundament van onze democratische rechtstaat – wordt aangetast.

Het wachten is nu op de officiële uitslag van de verkiezingen. Dan weten we of er sprake is van een toename – in kwantitatieve zin – van rechtstreeks gekozen vrouwen in De Nationale Assemblee (DNA). En hoe ver we nu zijn op het pad naar de gelijkwaardige participatie en gelijkwaardig leiderschap van vrouwen in het politieke domein.

Ere wie ere toekomt

Na zevenenzeventig jaren van strijd zal, als de voortekenen niet bedriegen, binnenkort de eerste vrouwelijke president gekozen worden. Immers de invoering van het algemeen kiesrecht dateert van 1948.

Mijn gedachten gaan deze dagen uit naar allen die in de afgelopen decennia met hun strijd hebben bijgedragen aan dit historisch moment dat wij heel binnenkort gaan beleven. Meer in het bijzonder naar Nancy Sophia Cornelie (Corrie) Tendeloo (1897 – 1956). De grootste ontwikkeling in het vrouwenkiesrecht in Suriname – het algemeen kiesrecht voor vrouwen en mannen – hebben wij vooral ook te danken aan de strijd die zij in de Tweede Kamer in Nederland, met volle overtuiging, inzet en doorzettingsvermogen, heeft gevoerd. Het algemeen kiesrecht werd in 1948 bij Landsverordening (G.B. no.1610) een feit. 

‘De vrouwen van Hindostan en Pakistan hebben het kiesrecht, de Chinese en Japanse vrouwen hebben het kiesrecht in haar land en waarom zou dit dan niet kunnen bij ons in de West? Ik wens voor deze vrouwen een recht precies zoals wij in Nederland en West-Europa en in alle landen met een zeker beschavingspeil, tot aan Zuid Amerika en het Verre Oosten toe aan de vrouwen het recht geven haar stem uit te brengen en dit niet geven als een gunst, aldus Tendeloo in de Tweede Kamer.

Hoop doet leven

Ik verwacht geen structurele veranderingen. Niet omdat ik een pessimist ben maar simpelweg omdat de heersende politieke cultuur al decennialang een huizenhoog obstakel vormt. En de voorwaarden voor goed bestuur door politiek Suriname, willens en wetens, (nog) niet zijn geschapen. 

Maar wat is een leven zonder hoop? Het is daarom te hopen dat de eerste vrouwelijke president, Jennifer Geerlings – Simons, erin slaagt om met de coalitiepartners hun intenties van goed bestuur en transparantie waar te maken. Dat wil zeggen dat zij die de intentieverklaring hebben getekend en straks ook een regeerakkoord, onder andere corruptie met wortel en tak gaan uitroeien; zonder aanziens des persoons. Dus ook corruptie gepleegd door eigen partijleden. Maak een eind aan het fenomeen spookambtenaar en het benoemen van partijloyalisten in het overvolle onproductieve peperdure overheidsapparaat is de opdracht. Tref maatregelen om de transparantie en verantwoordingsplicht bij de besluitvorming en het financieel beheer van de overheid te vergroten. In belastinggelden in de goudsector. Betrek burgers daadwerkelijk bij het bestuursproces. Zorg ervoor dat hun stemmen niet blijven stuiten op dovemans oren. Voorwaar geen gemakkelijke opgave. 

En last but not least  vorm een regering bemenst met de beste, meest competente en integere mannelijke en vrouwelijke deskundigen, ongeacht hun politieke kleur. Streef bij de formatie naar een evenredige vrouw – man verhouding. 

Ga niet voorbij aan de hardnekkige genderongelijkheid en de noodzakelijke empowerment van alle vrouwen en meisjes conform de Verenigde Naties’ Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling 5. Maar integreer dit in alle beleid. Werk hard aan het scheppen van de voorwaarden daartoe.

Tot slot een woord aan de voorzitters en bestuursleden van de coalitiepartijen. U bent geen vreemden in het land. Uw trackrecords zijn van de Atlantische Oceaan tot het Toemakhoemak gebergte bekend. Het getuigt van oprechtheid en goede wil als u allen nu direct uw beide handen in eigen boezem steekt. Anders zijn we in no time weer bij af en verdampt dat sprankje hoop.