Ouders, genoeg is genoeg!

Jrg 19 no 4 juli 2022
Tekst Advait Pershad

In de afgelopen tijd zijn wij als samenleving geschokt door trieste familieberichten in de media. Over het gebeuren zal ik niet oordelen. Dat is mijn plaats niet. Echter, in mijn hoofd een filmpje af over de ouder- kind relatie dat op rewind staat. 

Als kind leer je dat jij jouw ouders moet gehoorzamen, hen trots moet maken en naar hen moet luisteren want zij weten het beter. Hm…zij weten beter hoe ik mij voel? Je ouders doen veel voor je en daar moet jij hen dankbaar voor zijn. Ik ben mijn ouders ontzettend dankbaar voor wat zij voor mij hebben gedaan en ook de ouders van anderen die hun uiterste best doen. Maar als ik dan stil sta en er toch even over nadenk, dan vraag ik mezelf af; ‘ben ik mijn ouders dankbaar dat zij slechts hun taak uitvoeren?’ 

Wanneer jij als kind, ongeacht je leeftijd, een respectvol punt probeert te maken bij je ouders, krijg je vaak naar je hoofd geslingerd, “je moet dankbaar zijn voor alles wat ik voor jou doe”. Dit wordt gezegd met als doel je mond te houden. Ondanks dat je gelijk hebt. Monddood! Misschien is dat de reden waarom jij nu niet gemakkelijk voor jezelf kan opkomen. Je moet respect hebben voor je ouders, krijgen wij vaak te horen. Maar wederzijds respect? Dat? Niet zo vaak.

Emotionele intelligentie lijkt onvoldoende dan niet te zijn ontwikkeld bij de generaties voor ons. Hun leven was toen voornamelijk gericht op werken, overleven en het creëren van over populatie. Uitspraken als ‘depressie bestaat niet’ of ‘je bent verdrietig, het gaat vanzelf over’ zijn geen onbekende uitspraken. 

Het lijkt erop dat mijn generatie en de generaties na mij, een beter ontwikkelde emotionele intelligentie hebben. Immers, wij weten dat pijnlijke emoties of verdrietige gevoelens niet vanzelf overgaan. Die moet je verwerken. Verwerken en niet verbergen. Dus geen struisvogelpolitiek spelen. Nog iets wat de oudere generatie moeilijk lijkt te begrijpen. Verschillen tussen generaties zijn niet erg. Het niet willen accepteren van de verschillen en weigeren te veranderen, daar begint emotioneel en mentaal geweld. Zo moet je een kind nooit het gevoel geven dat hij of zij niet goed genoeg is. “Waar is die tien”, wanneer je een negen haalt voor een vak. “Waarom kun je niet als die ander zijn?” Een mentale slag lijkt in mijn ogen zwaarder dan een fysieke. Een blauwe plek kan verdwijnen en je vergeet dat het daar was. Maar ga na dat een trauma die jij hebt opgelopen vanwege buitengesloten of afgewezen te worden, jou je leven lang kan blijven achtervolgen. En heeft u een idee hoe zwaar het is om zo een trauma te overbruggen in vergelijking met een lichamelijk schrammetje?

Ouders die hun kinderen mentaal kwetsen. Hun kind onteigenen wegens zijn of haar seksualiteit. Hun kind zich dagelijks minderwaardig laten voelen alleen omdat zij hun dromen willen vervullen in plaats van de jouwe? Ouders handelen naar hun beste vermogen. Als zij beter wisten, hadden zij het beter gedaan. Maar als jouw kind je aangeeft dat jouw handelingen kwetsend zijn, zie het dan als een verbeterpunt. Een roep om hulp. En zeer zeker geen aanval op jou. Door je kinderen niet te respecteren en daardoor niet naar hen te luisteren, creëer je juist afstand en drijf je jouw kind van je weg. 

‘Als kind moet je God dankbaar zijn voor je ouders.’ Ook een uitspraak die je vaak hoort. God dankbaar zijn voor het feit dat zij kinderen wilden? Wanneer jouw kind zelfmoord pleegt omdat jouw mentaal geweld daaraan een steen heeft bijgedragen en God jou de vraag stelt: ‘Oh mens, hoe ben jij met mijn zegening – jouw kind – omgegaan?’ Wat antwoord jij dan als ouder?

‘Je moet een doel voor ogen hebben.’ Weer één van die vaak gehoorde boodschappen. Om wiens doel gaat het dan? Die van onze ouders? Het behalen van jouw doelen als ouder, staat, denk ik, toch in lijn met het geluk van jouw kind? Wat als jouw kind een inspirerende leerkracht wil worden en het hart wil raken van de vele kinderen, en niet jouw onderneming wil overnemen? “Ik werk hard als ouder, zodat mijn kinderen het beter hebben dan ik,” is vaak het argument. Ben jij als ouder met je onderneming gestart zodat jouw kind het kan overnemen of omdat je jouw kind kunt ondersteunen in het behalen van zijn of haar doelen? Ik snap ergens wel dat het gaat om stabiliteit, want die onderneming staat er al en je kind hoeft niet bij nul te beginnen. Maar als jouw kind daar geen interesse in heeft, is het geen reden om druk uit te oefenen met het doel dat jouw kind niet zijn of haar eigen doelen mag najagen. Ik vraag mij dan af of onze ouders seks hebben gehad met als doel een business partner te reproduceren of…? 

            “Ik wil kleinkinderen”, lijkt misschien een grappige, liefdevolle opmerking maar wel met een serieuze ondertoon. Maar jouw wens staat misschien niet in lijn met jouw kinds opvatting over gezinsplanning. En om zelf die keuze te maken is een basis mensenrecht welke soms in gevaar komt door de druk van ouders of familie. Men heeft een kinderwens… Een wens voor een kind…een zegening. Het begrip ouderwens? Een kind wenst geen ouders, maar krijgt die. Wenst een kind wel een ouder? Dan is het kind wees…