Wat Marijke Satijo zegt doet ze ook

Jrg 10 no 8 november 2013
Tekst Carla Bakboord

Ik heb mij enorm geamuseerd op het Jazz Festival Suriname. Zo ook op de vele en vooral intense repetities voor het jubileumconcert van 9 november op het Onafhankelijkheidsplein. Deze oefeningen met het orkest van de Nationale Volksmuziekschool Suriname en het Eddie Snijders orkest maken mij zo gelukkig. Muziek is en blijft immers mijn levensbron en kompas. Dat bleek weer toen ik op vakantie in Nederland onder de indruk raakte van een veelbelovende zangeres, Marijke Satijo. Of ze nu kawina, krontjong of pop zingt, ze neemt je mee op wereldreis. Fantastisch als onze orkesten ook haar eens zouden begeleiden. Een dynamische en bescheiden vrouw. Naast haar werk als financial controller, presenteert Marijke tweewekelijks een programma bij Radio Mart Amsterdam en volgt zij een cursus voetbaltrainer.

Marijke haar passie voor zingen begon zoals het voor de meeste kleine meisjes begint. Zingend met een ballpoint voor de spiegel. “ Toen werd ik betrapt door mijn zus die mijn kamer onaangekondigd binnenliep. Ik besloot om nooit meer een noot te zingen. Maar het bloed was al aan het kruipen. Terugkijkend, kan ik wel zeggen dat mijn carrière begon op het moment toen ik voor het eerst op mijn veertiende op het podium zong met de band Paranam Domburg Connection. Mijn inmiddels overleden moeder keek toen vol bewondering met tranen in haar ogen naar mij. Dit kostbare moment kan niemand van me afpakken. Ik weet en voel dat ze ook nu vol bewondering naar me luistert. En wel met een lach. Dat geeft mij kracht en vertrouwen. In het leven hebben we jammer genoeg behalve de mooie momenten ook de minder leuke. Die zijn voor mij toch ook heel erg belangrijk. Ze maken me juist sterk. Door de jaren heen leer je mensen kennen. Pas op latere leeftijd besef ik dat het mooie in jezelf zit. Je kunt niet van binnen zien hoe de ander is.”

Muziek en sport
“Mijn moeder is, net als mijn land en alle Surinamers die bezig zijn Suriname te helpen in welke vorm dan ook, mijn bron van inspiratie. Mijn waardering en respect gaat naar die mensen”. Marijke weet dit gevoel en deze boodschap over te dragen via haar muziekteksten zoals we verderop zullen lezen. “Behalve zingen was ik ook gek op voetballen. En speelde voor VV Elda. Ik leerde goed op school. En mocht dus zelf bepalen wat ik leuk vond. Damesvoetbal was in die periode een hype. Ik koos voor voetballen en stopte met zingen. Mijn school vond ik heel erg belangrijk. In 1985 kwam ik naar Nederland en heb me gespecialiseerd als Financial Controller. Naast mijn werk heb ik ook een aantal jaren gevoetbald voor VV Venlo, NEC Nijmegen, Trajanus Nijmegen, Kleurrijk Elftal en Zwarte Pijl Rotterdam”.

Marijke pakte haar zangcarrière weer op en zong voor de damesgroep Bromtji Dyari in Utrecht. Behalve zingen, acteerde zij bij het toneelgezelschap Wondru in Rotterdam. “ Zingen is niet mijn beroep. Het is wel één van mijn grootste hobby’s. Ik gebruik het ook om mijn boodschap over te dragen.
Het was in de zomer 2011 toen ik sterk het gevoel kreeg om voor goed terug te gaan naar huis, Suriname pe mi kumbatitei beri. Ik was 48 jaar en mijn verlangen om wat te betekenen voor de Surinaamse gemeenschap was groot. Ik wilde niet met lege handen teruggaan en besloot een CD uit te brengen. Op 5 januari 2012, op mijn verjaardag, zei dat stemmetje in mij: en nu ga je het doen! Ik keek in de spiegel en zei tegen mezelf, ja! Je gaat zingen! Ik pakte pen en papier en begon wat ik in de zomer 2011 doorkreeg te schrijven over mijn kumbatitei. Ik weet tot de dag van vandaag niet waar het allemaal vandaan kwam. Binnen enkele minuten had ik mijn tekst voor Kumbatitei geschreven. En zo volgden de anderen teksten. Mijn genre behoort tot het Surinaams levenslied. We moeten niet vergeten waar wij vandaan komen. En dat breng ik tot uiting via mijn teksten”.

Zo luid een fragment van haar eerste CD “Kumbat’tey” van het lied “famir’man”:

 Te mi e sidon prakseri ala dey
Fa wi famir’man ati e krey
Te mi e denki fa wi e libi nanga makandra
Da mi e aksi mi srefi fa dat kan
Un no man bondru kon na wan
Fu san ede wi lasi unsrefi wi famir’man
Wi famir’man meki wi bondru,bondru kon na wan!

Dankbaar
“Gelukkig ervaar ik geen obstakels in mijn muziek carrière. Muziek verhoogt mijn energie en brengt mijn emoties in balans. Ik genas mezelf wanneer ik verdriet en pijn had door naar bepaalde muziek te luisteren. Zelfs nu wanneer ik behoefte heb om te huilen, zet ik muziek op, huil als een klein kind en kom helemaal tot rust. Ik geef ook alle muzieksoorten de kans om bij mij binnen te dringen. Ik waardeer en respecteer een ieder die in dit vak zit. Ik weet dat het niet gemakkelijk is en dat men vaak te maken heeft met afgunst en jaloezie. Maar ik word juist gestimuleerd. Toen ik mijn vrienden vertelde dat ik een CD zou uitbrengen, verbaasde het niemand. Iedereen weet dat wat ik zeg, ik ook doe. Denise Jannah was mijn grote steun tijdens het uitbrengen van mijn CD “Kumbat’tey”. Zij is dat nog steeds. Ook vader Max Sordam is voor mij belangrijk. Zijn radioprogramma heeft mij geïnspireerd het lied “Famir’man” te schrijven. Hij heeft het altijd over “bondru”. Het past ook bij mij. Eddy Veldman, Jennifer Tordjo, Marlene Saimo, Nelly Bakboord, Maria Sedoc mijn promotor in Italië …eh, teveel om op te noemen. Mijn dank is zeer groot, Gado blesi!”