Neemt het aantal besmettingen af, dan neemt ook de angst af

Jrg 17 no 10 januari 2021

door Henna Guicherit 

Het is bijna kerstmis. Ik zit gekluisterd aan de buis. President Chandrikapersad Santokhi en zijn minister van Volksgezondheid, Amar Ramadhin, spreken ons bezorgd toe. De aanleiding daarvoor is duidelijk; een plotse stijging van het aantal Covid-19 positieven. “Als het zo doorgaat gaan wij naar honderd positieven per dag en dat zal de instorting van ons fragiel zorgstelsel betekenen!” Terwijl deze woorden gieren door mijn lijf, gaat ook mijn Covid-19- alarm af. Velen om mij heen horen het indringend gerinkel maar onderkennen de ernst van de situatie niet. Immers, het is december, de feestmaand bij uitstek. Lekker eten met familie en vrienden, End of the Year Parties en als klap op de vuurpijl het bruisende pagarafestival in hartje Paramaribo. “Wij hebben toch recht om met zijn allen samen kerst en owruyari te vieren zoals wij dat gewend zijn? Als dat niet kan dan hoeft het voor mij niet”, wordt mij voorgehouden. Het agressief verspreidend coronavirus heeft hier echt geen boodschap aan. 

Ik begrijp dat na maanden van lockdown bij velen de drang groot is om de maatregelen aan de kant te zetten. Oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid gaat mij te ver, hoewel rebelleren mij niet vreemd is. Dus ik maar appen en praten als brugvrouw en telkens weer een beroep doen op het gezond verstand en vooral aanmanen risico’s te vermijden. Rekening te houden met de kwetsbaren van zekere leeftijd waartoe ook ik behoor. 

In ditzelfde schuitje zaten president Santokhi en minister Ramadhin. Zij voerden gesprekken met belangengroepen die meenden dat de lockdown op hun niet van toepassing zou moeten zijn. Het coronavirus zou bij hun – kerken, horeca bedrijven, casino’s – kennelijk niet door de deuren en ramen naar binnen kunnen komen. “De overheid zou onschuldige burgers tegen hun zin in hun huis opsluiten”, lees ik online. Dat is inhumaan klinkt het in koor.

Ik hoor een pastor van de Pinkstergemeente, na geïnformeerd te zijn dat ook kerken haarden van besmetting zijn, op de stoep van De Nationale Assemblee (DNA) nog doodleuk zeggen dat er in zijn kerk niemand positief is bevonden dus, hij moet zijn diensten normaal kunnen houden. Heeft deze voorganger nog niet begrepen dat ook hij in de strijd tegen Covid-19 een collectieve verantwoordelijkheid draagt.

Menselijk gedrag

Er zouden betere en minder ingrijpende methoden zijn om coronabesmettingen terug te dringen. Maar, die minder ingrijpende methoden zoals anderhalve meter afstand houden, worden onvoldoende nageleefd. Als dan Covid-19 weer hard heeft toegeslagen en ons strengere maatregelen en verdere beperking van onze bewegingsvrijheid worden opgelegd, wordt de regering als de boosdoener aangemerkt en niet onze gemeenschappelijke vijand Covid-19. Vooral in landen die kreunen onder de last van de explosieve verspreiding van het virus wordt het protest tegen de maatregelen luider. Zelfs het zorgpersoneel waar eerder met veel respect en dankbaarheid voor werd geapplaudisseerd, krijgt te maken met bedreigingen en agressief gedrag.

In het begin was er sprake van een breed gedragen grote angst voor het nieuwe coronavirus en stond men achter de maatregelen. Daarna nam die angst af. Als men minder bang wordt en als niemand in hun omgeving besmet raakt en ziek wordt, dan gaat men het belang van de maatregelen in twijfel trekken. “Er is toch niets met mij gebeurd. Het valt allemaal wel mee. Doe niet zo paniekerig”, krijg je dan te horen. 

Dit is een ‘normaal’ fenomeen in de psychologie. Maar mede hierdoor liepen de besmettingscijfers na de eerste golf weer op en kwam het in veel landen tot een tweede golf. Neemt het aantal besmettingen af, dan neemt ook de angst af.

Iedereen heeft een eigen verantwoordelijkheid. Als het om Covid-19 gaat, hebben wij ook een collectieve verantwoordelijkheid. Dat wil zeggen dat je ook verantwoordelijk bent voor de bescherming van de ander. Als je deze verantwoordelijkheid niet onderkent, speel je met de levens van anderen. En dat is crimineel. Zo ook is iedere deelnemer aan het verkeer niet alleen voor zijn eigen veiligheid verantwoordelijk maar ook voor dat van de andere weggebruikers.

 Onze collectieve verantwoordelijkheid op zij zetten, staat gelijk aan het plaveien van de weg voor het noodlot. Het gaat niet slechts om ‘mij’ maar vooral om ‘ons’. Wil men onder deze omstandigheden feesten dan waant men zich ver weg van die onwezenlijke pandemische Covid-19- werkelijkheid en staat hier niet meer bij stil. Dit maakt de strijd tegen dit minuscule, voor het blote oog onzichtbare coronavirus zo een opgave. Het zou niet zo mogen zijn dat het bewustzijn over het naleven van de maatregelen pas toeneemt wanneer het noodlot eenmaal heeft toegeslagen. Helaas is dit onze menselijke realiteit.

Misleiding

Vanaf het moment dat de pandemie toesloeg, worden wij via het internet gebombardeerd met misleidende informatie over Covid-19 toegeschreven aan zogenaamd betrouwbare bronnen. Het virus zou veroorzaakt zijn door de Chinese 5G-technologie of in een laboratorium zijn gemaakt. Terwijl het virus nog lang niet is uitgeraasd, wordt ons voorgehouden dat aan griep meer mensen overlijden dan aan Covid-19. 

Getroffen maatregelen worden gebagatelliseerd door betweters die geen enkele verantwoordelijkheid dragen voor onze gezondheid. Ongeschoolden menen het beter te weten dan medische specialisten. Een ander vindt het schandalig dat wij niet voorzien worden van het anti malariamiddel hydroxychloroquine. 

Het beleid om het virus in te dammen zou een ‘hype’ zijn in het belang van de farmaceutische industrie. En dan de bewering dat de pandemie van het coronavirus een dekmantel is voor een plan om traceerbare microchips te implanteren via vaccinaties om ons zo te controleren. Of dat de vaccins honderdduizenden zullen doden. Weet wel, misleidende informatie en complottheorieën kosten ook mensenlevens.

Women’s Rights Centre dankt het zorgpersoneel in de ziekenhuizen en isolatie faciliteiten. Hun gigantische inzet verdient niet alleen een constant applaus maar ook een betere waardering.