Minimaal tien jaar strafeis voor seksueel geweld tegen kinderen.

Jrg 19 no 6 september 2022

Tekst Carla Bakboord

Nog steeds worden kinderen onvoldoende beschermd tegen seksueel geweld. En zijn zij nog steeds onveilig thuis, bij de familie, op straat, op school, in crèches, in opvangtehuizen, in religieuze gemeenten, op sportscholen, tijdens bijlessen; al met al, overal. 

Het decennialang gepleegde seksueel geweld tegen ontelbare kinderen in Suriname, door voornamelijk mannelijke familieleden, mannelijke vrienden van de familie, mannelijke oppassers, mannelijke onderwijzers, mannelijke gemeenteleden en mannelijke buren, vernietigt hun leven, terwijl vele daders, vanwege vormfouten of omdat kind slachtoffers niet in staat zijn hun verhaal te doen, worden vrijgesproken. Sommigen worden niet eens vervolgd vanwege de druk van de familie, daders die machtige beschermers hebben of omdat kinderen gewoon niet worden geloofd.

Mijn onderzoek naar diverse vormen van kindermishandeling in district Para en het verloop van de gerapporteerde cases laat duidelijk zien dat die cases van seksueel geweld tegen kinderen in een trechter terecht komen. Vanaf het moment van aangifte, en zelfs daarvoor, komen er zoveel obstakels op hun pad, dat ouders en kinderen de moed opgeven. Hierdoor behouden daders van seksueel geweld tegen kinderen alle ruimte en vrijheid om kinderen te blijven verkrachten. 

Beste lezers, in mijn onderzoek ging het ook om gevallen van verkrachting van kinderen vanaf drie maanden. Heeft u enig idee wat een ravage wordt aangericht in het lichaam en de geest van zo een kind? Sommige wetsdienaren schuiven het van zich af met de bewering dat het kind het wel zal vergeten. Maar de praktijk wijst anders uit. 

Ik heb dit al als student ervaren. Ik kreeg toen het verzoek om een aantal vrouwen te begeleiden die als kind seksueel geweld waren aangedaan door hun vader, oom of stiefvader. De ervaring die zij toen met mij gedeeld hebben, heeft mij doen beseffen hoe subtiel dit soort mannen kinderen intimideren en bedreigen en hoe zij hun macht daarvoor misbruiken. Het was voor mij, mensenrechtenactivist, toen al duidelijk dat ook deze strijd tegen seksueel geweld van kinderen moet worden gevoerd. Het seksueel geweld heeft een enorme negatieve impact op het hele proces naar volwassenwording. Tot op oudere leeftijd hebben velen nog last van die traumatische ervaring. En ook nu, in 2022, delen vrouwen hun ervaring met ons en wijst onderzoek uit dat seksueel geweld tegen kinderen negatieve lichamelijke, psychische en sociale gevolgen heeft voor het slachtoffer. 

De vrouwen die ik toen begeleidde, hadden als kind geen stem. Niemand kon hen beschermen. Nog steeds zie ik dat vele autoriteiten onze kinderen niet die bescherming bieden waar zij recht op hebben. Juist het kind dat zo afhankelijk is van volwassenen, wordt door diezelfde volwassenen in de steek gelaten. 

Ik heb nog nooit een krachtig publiek standpunt tegen elke vorm van seksueel geweld tegen kinderen gehoord van een regering of een religieuze autoriteit. Of dat zij binnen hun structuren harde maatregelen treffen tegen die laffe daders. Daarvoor hoeven zij niet op justitie te wachten.

Wanneer kinderen binnen hun eigen gelederen seksueel geweld wordt aangedaan, zoals in het onderwijs, op de crèches, in opvangtehuizen of in hun gemeenten, kijken verantwoordelijken al te vaak de andere kant op. Vervolging van daders en het opleggen van sancties vinden onvoldoende plaats. Ook familieleden en vrienden van de familie die liever kiezen voor de zogenaamde zoete vrede zijn medeschuldig aan de ellende waarin het kind verkeert. 

Heeft u enig idee hoe groot het verlangen van kinderen is naar bescherming door familie en instanties, maar die niet krijgen? Beseft u met hoeveel angst het kind gedurende dag en nacht leeft, wetend dat niemand er voor hen is?

Gelukkig zijn er gevallen die wel voor de rechter komen. Helaas, zijn de straffen veel te laag. Soms krijgt de dader slechts één jaar. Of, omdat het zijn eerste keer is, loopt het met een sissertje af. Dit is zo onbevredigend voor het slachtoffer en de familie. Het lijkt alsof men totaal voorbijgaat aan de gevolgen van het geweld. Kinderen wiens baarmoeder, geslachtsorganen en anus door het seksuele geweld totaal vernietigd zijn, worden aan hun lot overgelaten. 

De voormalig waarnemend procureur generaal, mr. Heloïse Rozenblad, heeft ooit eens gezegd dat het juridisch systeem onvoldoende gericht is op de bescherming van het slachtoffer. Ik ben het met haar eens. Zij zette zich in om dit perspectief te wijzigen. Nog steeds lijkt het erop dat daders alle middelen krijgen om zichzelf vrij te kunnen pleiten. Sommige wetsdienaren en burgers schromen er niet voor om kind slachtoffers voor daders uit te maken en hen onder druk te zetten om te zwijgen. 

Wij, kinderrechtenactivisten, pleiten ervoor dat daders van seksueel geweld tegen kinderen een minimale straf van tien jaar opgelegd krijgen en daarnaast verplicht worden begeleid, zodat zij niet in herhaling zullen treden. Het is tijd dat wij als burgers en verantwoordelijke instanties eindelijk het Kinderrechtenverdrag naleven. En vanuit een slachtoffergerichte benadering een strategie ontwikkelen om seksueel geweld tegen kinderen voor altijd uit te bannen. Laat onze kinderen niet meer angstig zijn. Laat hen kind zijn!