Borstvoeding de biologische norm; lopen ook

Jrg 12 no 7 oktober 2015

Door Henna Guicherit

Het getuigt niet van goed bestuur om het volk plotseling te confronteren met de consequenties van een falend beleid dat notabene ontkend wordt maar voor een ieder voelbaar en zichtbaar is. Regeren is toch vooruit zien? Stel je voor dat je een goede dag wakker wordt en bij het ochtendgloren je koffie van schrik laat vallen omdat Radio 10 met breaking news komt dat de regering in het holst van de nacht het besluit heeft genomen om: “vanwege een gigantisch en plotseling opgetreden begrotingstekort de government take op de brandstof aan de pomp, naar analogie van de verhoging voor Nutrilon 1 en 2 babymelkpoeder, met 242 % te verhogen. De regering zal ook geen gasoline meer beschikbaar stellen voor alle dienstvoertuigen van de overheid en het boot – en bus transport voor speciale categorieën zoals schoolkinderen niet langer subsidiëren. U bent nu genoodzaakt te lopen. Lopen is immers de biologische norm. Lopen is ook erg gezond. Het regeringsbeleid is er op gericht om lopen te stimuleren want een groot deel van onze bevolking lijdt aan overgewicht, hart- en vaatziekten en is diabeet. Dit legt een grote druk op het budget van het ministerie van Volksgezondheid en de ziekenhuizen.” Dan is het rumble in the jungle. Net zoals fossiele brandstof onze spierkracht heeft vervangen als energiebron, zo heeft flesvoeding de plaats ingenomen van borstvoeding. Dus onze spierkracht en borstmelk moeten geherwaardeerd worden om ze weer de norm te laten zijn. Dat doe je niet overnacht.

Dialoog
Hoewel ik mij er heel goed van bewust ben dat borstvoeding de biologische norm is en flesvoeding een gemakkelijk alternatief in deze moderne tijd, kan en mag het nooit zo zijn dat er plotseling geen betaalbare babymelk meer te koop is. En arme moeders van zuigelingen abrupt tot borstvoeding moeten overgaan. Een blik Nutrilon 1 en 2 kost in de supermarkt nu SRD 16,25. De gesubsidieerde melk kostte SRD 4.75 per blik. Voor moeders die per week twee blikken moeten kopen betekent dit een flinke en onverwachtse aanslag op hun portemonnee. Aan de andere kant kun je het ook beschouwen als een stimulans om een bewuste keuze te maken voor borstvoeding. Maar hoe doe je nu als moeder van drie kinderen waarvan één zuigeling is? Je moet om zeven uur aan het werk zijn en bent pas vier uur s ’middags thuis. Om vijf uur s ’morgens sta je al te koken en de kinderen klaar te maken die naar school en de crèche moeten. Als je eenmaal thuis bent staat jou nog heel wat werk te wachten en moet je tijd en aandacht geven aan je gezin. Hoe moet deze moeder het organiseren dat terwijl zij aan het werk is haar baby twee keer borstvoeding krijgt?

Zuigelingen behoren tot de meest kwetsbaren en ik verwacht niet anders dan dat zij bijzondere aandacht en prioriteit genieten van iedere regering. In het recente verleden van crisis en structurele aanpassing zijn wij reeds geconfronteerd met vormen van ernstige ondervoeding bij zuigelingen en peuters. De toenmalige regering was hierdoor zichtbaar in verlegenheid gebracht en er rustte een taboe op ondervoeding.

 Nu bekruipt mij het gevoel dat de huidige sociaal economische crisis waar wij plotseling, maar niet onverwacht, na 25 mei mee geconfronteerd zijn, veel ernstiger is dan die van de jaren ‘80 en ‘90. Dat er straks helemaal geen gesubsidieerde babymelk meer zal zijn. Want als er voor de dialyse patiënten al een levensbedreigende situatie is ontstaan dan kunnen de aanstaande moeders hun borst vast nat maken. Een snelle blik op de overheidshuishouding en de manier waarop men in de afgelopen jaren heeft huisgehouden met staatsfinanciën rechtvaardigt mijn gevoel. Als het om bezuinigingen gaat zijn het vaak de meest kwetsbaren die het gelag betalen. Zij kunnen zich immers niet verweren. Straks staat er weer een vicepresident of minister op die gewoon van de ene op de andere dag, zonder enige betrokkenheid van de stakeholders, een decreet afkondigt dat het afgelopen moet zijn met flesvoeding en vanaf heden alle moeders gewoon de borst moeten geven; punt uit. Laat het duidelijk zijn dat de tijd van decreten al lang voorbij is. In een democratische rechtstaat behoor je in dialoog te gaan met belanghebbenden en een strategie uit te stippelen waaronder ook een communicatiestrategie.

Voorzieningen
Ik ben absoluut een voorstander van borstvoeding omdat het meer voordelen heeft. En tegelijkertijd geen tegenstander van flesvoeding. Er moet volgens mij een combinatiebeleid zijn. Wil je borstvoeding stimuleren dan doe je dat niet uit nood of wanneer je de bodem van de schatkist ziet maar, omdat je er van bewust bent dat deze voeding beter is voor het pasgeboren kind. Uit onderzoek is gebleken dat een kind in een ontwikkelingsland dat de eerste zes maanden borstvoeding krijgt, zelfs tot 15 keer minder kans heeft om te sterven aan dodelijke ziektes zoals longontsteking en diarree. We moeten wel realistisch zijn. De meeste moeders hebben recht op zes weken zwangerschapsverlof en zes weken bevallingsverlof. Het wordt aanbevolen om zes tot negen maanden borstvoeding te geven. Maar op de werkplek wordt er geen rekening gehouden met zogende moeders. Er zijn ook geen specifieke voorzieningen om tijdens werkuren te kolven en de borstmelk koel op te slaan. Dus terwijl borstvoeding gestimuleerd moet worden met een professionele publiekscampagne, moet er ook gewerkt worden aan een aantal voorzieningen voor zogende moeders. Zo pleit de Stichting ter Bevordering van Borstvoeding in Suriname (Stibosu) voor een wettige regeling voor het geven van borstvoeding op de werkplek. Er zijn moeders die uitsluitend borstvoeding willen geven maar, zodra ze weer aan het werk gaan blijkt dit niet mogelijk te zijn. Dus het is van cruciaal belang dat werkgevers zich ook bewust worden van het belang van borstvoeding zodat moeders in de gelegenheid worden gesteld aan het werk te kunnen kolven en de moedermelk gekoeld te bewaren. Zo niet moet er een wettige regel komen voor verlenging van het bevallingsverlof.