Politiek leiderschap is ook vrouwelijk

Jrg 12 no 3 juni 2015

Door Henna Guicherit

Ik heb wekenlang gezweefd boven het politiek strijdtoneel. Vele malen ingezoomd op de vrouwelijke DNA-kandidaten van mijn kiesdistrict voordat ik mijn stem uitbracht op een dya dya vrouw. Mannelijke kandidaten had ik niet in het vizier. Zij waren als haantjes, al dan niet ethisch verantwoord, zich in de belangstelling van de kiezers te werken. “Mannen zijn geboren leiders”, hoorde ik een Abop-kandidaat kort voor de verkiezingen met de brede kant van zijn mond zeggen. Zijn overtuigende blik deed vermoeden dat, als het aan hem ligt, het politiek leiderschap tot het einde der dagen het privilege van de mannelijke sekse blijft. Wat ik hem niet heb horen zeggen is dat vrouwen dan kennelijk “geboren lijders’ zijn.

Partijbonzen hebben, in navolging van de koloniale heersers, decennialang vrouwen onrecht aangedaan door hen uit te sluiten van politieke functies. En vrouwen brengen daar nu resoluut verandering in. Terwijl twee projecten gericht op meer vrouwen in politiek leiderschap succesvol zijn uitgevoerd, probeert men toch nog een gekozen vrouwelijke kandidaat zo ver te krijgen niet te bewilligen en haar plaats af te staan aan een man. Sisa, niet doen!

Dus is het de hoogste tijd om weer eens te benadrukken dat mannen niet geboren zijn als leider ze worden gemaakt tot leider. Ook vrouwen kunnen, net als mannen, tot leider worden gemaakt en de bewijzen liggen voor het oprapen. Vrouwen hebben zich in de aanloop naar de verkiezingen verzet tegen hun discriminatie en uitsluiting. ‘Meer vrouwelijk leiderschap in 2015’ is een leus die niet plotseling uit de lucht is komen vallen als resultaat van een gekte van enkele dolle feministen. Het is een manifestatie van de historische strijd voor gendergelijkheid die al heel lang gevoerd wordt. Een legitieme strijd in lijn met de universele mensen- en vrouwenrechten.

Dit tij mag door niets en niemand gekeerd worden. Hoewel we bij deze verkiezingen mogelijk de critical mass van 33 procent net niet hebben gehaald, gaan wij door om uiteindelijk een genderevenwicht te bereiken in beleid en besluitvorming. Dit is nodig om in DNA en regering behoeften van vrouwen en kinderen meer aandacht te geven. Om beleid en besluitvorming ook vanuit de optiek van vrouwen en kinderen te voeren. Gelijke zichtbaarheid, empowerment en participatie van beide seksen in beleid en besluitvorming is ons doel. En niemand kan mij zeggen dat dit niet democratisch is en niet in landsbelang.

Niet gekozen?

Dat ons kiesstelsel op de schop moet is ‘talk of the town’ vanaf het moment dat de uitslagen van de verkiezingen druppelsgewijs binnenkwamen. Dit stelsel heeft beslist niet in het voordeel van enkele vrouwelijke kandidaten gewerkt. Ann Sadi, die in district Commewijne voor de NDP de meeste (3.357) stemmen behaalde, is niet gekozen. Harriët Ramdien (V7/VHP), die van alle kandidaten in Nickerie de meeste (3.342) stemmen kreeg, overkwam hetzelfde. En daarmee is niet alleen onrecht gedaan aan deze kandidaten, maar ook aan 6.699 kiezers die hun stem op hen hebben uitgebracht. Dat een kandidaat met de meeste stemmen niet gekozen is staat haaks op het democratisch principe. Ook Carlo Lewis kandidaat van de NDP die in kiesdistrict Sipaliwini de meeste stemmen (1.688) behaalde, is niet gekozen. Maar, het moment dat dit bekend werd, gingen er al direct stemmen op om hem toch in DNA te krijgen en wel ten koste van, u raadt het, een vrouw; Aida Nading. Toen Joan Dogojo in 2013 door opschuiving voor de Mega Combinatie zitting nam in DNA gingen er in haar partij ook stemmen op dat zij haar zetel zou moeten afstaan aan een mannelijke collega. Is men ook bezig Ann Sadi en Harriet Ramdien in DNA te krijgen? We hebben geen keus als de uitkomst van de verkiezingen te respecteren, hoewel de wil van de meerderheid door dit stelsel niet consequent is gerespecteerd. Het is nu aan de gekozen leden van DNA om direct na hun beëdiging te pleiten voor de evaluatie van het kiesstelsel.