Als muziek wegvalt, blijft er niets meer over

Genderoptiek Jrg 11 no 11 februari 2015

door Carla Bakboord

 

Dit zegt de 19 jarige Fariel Soeleiman, een van de weinige Surinaamse jonge vrouwen die kiezen voor een muziekcarrière in het componeren en produceren van muziekstukken. Vrouwen zijn wel al decennialang zichtbaar als zangeres, pianist of violist. De afgelopen jaren is daar heel wat verandering in gekomen. Vrouwen zijn nu ook, wel in mindere mate dan mannen, zichtbaar in de muziekwereld als bassist, drummer, saxofonist, trombonist, arrangeur, producent en componist. Fariel, die net begonnen is met de studie sound recording, zal zeker bijdragen de stereotype beeldvorming van vrouwelijke musici te veranderen.

Tijdens een college dat ik afgelopen week samen met Liesbeth Perotie en Denise Jannah heb verzorgd, bleek uit de discussie dat vrouwen vanwege hun rol en verantwoordelijkheid als meisje/vrouw, toch heel wat obstakels ervaren op hun pad naar een muziekcarrière. Zo worden er telkens leugens verspreid over hun seksleven. Dit ervaren vrouwelijke politici overigens ook. Gelukkig weerhoudt het velen niet hun ingeslagen muzikaal pad voort te zetten. Bovendien ontnemen heel veel ouders en familieleden hun dochters’ droom; een prachtige muziek carrière. “Het past niet voor een meisje om in een band te spelen”, zegt een van de studenten tijdens het college. Fariel haar moeder heeft een totaal andere mening; “Fariel was vijf jaar toen ze met muziek begon bij Liesbeth Perotie, de enige die toen kleintjes muziekles gaf. Ik had toen al alle belief in haar. Muzikant is misschien een onzeker beroep maar, ik vind dat als je kind er honderd procent voor gaat, zij het zeker zal kunnen maken. Ouders moeten geloof hebben in hun kinderen.”

 

Fariel was drie maanden toen zij in dit pleeggezin terecht kwam.Op achtjarige leeftijd verloor zij haar vader aan kanker. Hij had haar wat geld achtergelaten. Dit heeft zij gebruikt voor haar muziekstudie. En een deel is in een fonds gestort om minderdraagkrachtige jongeren te helpen hun muzieklessen te betalen. Fariel: “Mijn moeder heeft mij altijd ondersteund in mijn muziek. Ik speelde al piano vanaf mijn vijfde jaar. Naarmate ik ouder werd, merkte mijn moeder op dat muziek mijn passie was. Ik wilde muziek gaan studeren en het tot mijn beroep maken. Het is mijn liefde. Muziek heeft me altijd geprikkeld. Of het nu gaat om zelf muziek componeren, spelen of ernaar te luisteren. Het is mijn hobby, mijn werk. Soms laat het me wel stressen omdat ik iets moeilijks wil proberen. Muziek is mijn leven. Als muziek wegvalt, valt alles voor mij weg. Er blijft dan niets meer over. Ik zou me alleen voelen. Ik zou geen optredens meer hebben. Geen uitdagingen meer in mijn leven. Een nieuw stuk instuderen, blijft uitdagend. Ik zou een saai leven lijden denk ik. Ik zou een groot deel van mijzelf verliezen.”

 

Mijn droom

Op haar 14^e jaar speelt Fariel in de enige meisjesband “Lipsstick” en op haar 17^e begeleidt zij Denise Jannah op de piano. Via Monique Huang, de moeder van Chavelli en Loelle Monsanto, die Lipsstick hebben opgericht, is zij daar terechtgekomen. Daar heb ik geleerd hoe samen te werken. Want als dat niet lukt, kan je niet verder. We schreven namelijk zelf liedjes. En iedereen schreef zijn eigen partij. Maar het moet ook harmonieus klinken. En door heel veel met elkaar samen te werken aan een stuk, kwam er een mooi product uit. Als je in een muziekformatie speelt eist het toch ook wel veel op van je vrije tijd.Ik heb in die periode veel opgeofferd. Ik moest vaak leuke dingen met vriendinnen afzeggen. Want we moesten onze muziekstukken samen arrangeren. We moesten ook oefenen. Ik had het er voor over, want het resultaat was heel erg mooi. Arrangeren en produceren is mijn passie. Niet alleen op de piano, maar ik wil ook arrangeren voor andere instrumenten.” Zo volgde Fariel een sound engineering workshop bij dhr. van Ommeren. Als oefening mocht zij haar eigen compositie ‘More of me’ zelf editen en masteren in zijn studio. Fariel leeft helemaal op wanneer zij mij vertelt over het werken in de studio. Dat is haar droom.

 

Haar droom kost zesduizend US dollar per semester. En Fariel moet nog vijf semesters doen. Zij bezuinigt enorm. Zo koopt zij prijsbewust en doet alleen leuke dingen met huisgenoten die niets kosten of heel goedkoop zijn. Ook probeert zij als straatmuzikant wat bij te verdienen. Haar spaargeld is namelijk al opgegaan aan de studie. Via haar Facebook pagina gaat zij op zoek naar fondsen. Ik hoop dat de samenleving mee kan helpen Fariel haar droom waar te maken.

 

Performing artist

Wat wil je bereiken met de studie, vraag ik haar. “Ik ben nu bezig met een associate degree aan de Santa Barbara City College in Los Angelos. Dit is de helft van een bachelor studie. Ik word nu allround geschoold in de muziek. Van elk instrument krijg ik basislessen. Ik moet een percussie-, een blaas- en een snaarinstrument kunnen spelen. Ik heb ook sound recording en electronic music en sound writing lessen gevolgd. Voor sound recording heb ik een A+ gehaald. Sound recording heeft ook te maken met natuurkunde en wiskunde. Alhoewel die vakken niet mijn ding zijn, maar ik dit heel graag wil doen, zet ik toch door. Uiteindelijk gaan we niet al die natuurkundige schema’s zien maar de muziekakkoorden en muziek beluisteren. Daar gaat het bij mij om.

De rest van de verplichte vakken zijn theorie en praktijk. Voor alle vakken heb ik een A gehaald. Ik heb wel een enorme voorsprong hoor, omdat ik alle examens hier op de Nationale Volks Muziekschool Suriname al heb gehaald. Ik ben daar zelf twee keer als beste geslaagd.

In mei ben ik klaar met mijn associate degree. Dan heb ik mijn diploma. Daarna moet ik nog hard werken en hard sparen om mijn bachelor te halen en ga mij verder scholen in sound recording. Die studie duurt dan nog twee jaar. Je kan het zien als een derde en vierde jaar voor mijn bachelor. Ik ben dan performing artist en kan mijn droom waarmaken door muziek van anderen te produceren en concerten te geven met mijn eigen nummers en producties”.