Steeds meer hindostaanse vrouwen praten over hun leed

Jrg 18 no 2 mei 2021
door Seshma Bissesar 

Praten over seksueel misbruik en huiselijk geweld is geen zonde en ook geen schande. Dat heb ik reeds eerder in twee artikelen in Genderoptiek onderstreept. Eén ging over incest binnen de hindostaanse gemeenschap, en het ander over mezelf als slachtoffer van huiselijk geweld. Hoe meer je je eigen ervaring deelt, hoe beter beleidsmakers en wetenschappers kunnen inspelen op vraagstukken die ons allen als gemeenschap bezighouden. Bovendien, hoe meer je praat over je eigen ervaring, hoe meer anderen durven hun ervaring te delen. Praat over wat je pijn doet, alleen dan komt er hulp! Dit is mijn motto! 

Deze keer breng ik jullie naar gebeurtenissen in Nickerie, waar ik vaak vertoef om verhalen over huiselijk geweld te verzamelen. Het huiselijk geweld vraagstuk in het rijstdistrict boeit mij. Ik heb dit district op mijn twintigste verlaten, omdat ik vertikte nog langer in een wereld van huiselijk geweld te leven. Nickerie is in die twintig jaren veel veranderd. Als het aankomt op materiële vooruitgang heeft het district bewezen vooruit te kunnen gaan, ondanks bestuurlijke wantoestanden. Maar, als het aankomt op innerlijke vooruitgang, groei en bloei, moet ik een zucht slaken! En als het aankomt op huiselijk geweld, mag je nu al je hart versterken, om de rest van dit artikel te kunnen lezen!

Twee hindostaanse vrouwen die mij in Nickerie zelf hebben benaderd hebben mij toestemming gegeven hun hartverscheurend verhaal te publiceren, om een bijdrage te leveren aan de bewustwording van huiselijk geweld in de gemeenschap. Om hen te beschermen gebruik ik fictieve namen; Raveena en Rita. Raveena is een hele intelligente hoogopgeleide vrouw met een topbaan in het rijstdistrict. Als kind heeft ze het enorm moeilijk gehad met haar ouders die in onmin leefden. Ze is heel jong uitgehuwelijkt aan een man die haar dagelijks mishandelde. “Ik werd door het huis gesleept, geslagen en geschopt en vervolgens verkracht”, deed ze haar huiveringwekkend verhaal. Ze was amper twintig jaar toen ze werd uitgehuwelijkt aan een man die totaal geen respect had voor vrouwen. Hulp zoeken was uit den boze.“ In die tijd moest je alles incasseren. En als ik probeerde mijn leed te delen, werd mij juist gevraagd mijn mond dicht te houden. Dat is je kismet, je lot, werd aan mij gezegd. Of er werd naar mijn gezicht gesmeten manai ka boli”. Niemand durfde op te treden tegen die man, omdat hij vermogend was. 

Uit het huwelijk gestapt

Raveena heeft deze fysieke en emotionele mishandeling jaren ondergaan totdat ze op een punt belandde waar ze eindelijk de moed had om het huis te verlaten en ondanks kritiek van haar ouders, terugging naar haar ouderlijke woning. Ze werd jaren bespot vanwege haar kapotte huwelijk. Maar ze gaf de moed niet op. Door al haar pijn heen worstelde zij zich door haar opleiding, studeerde af en kreeg een baan. De prijs die ze ervoor betaalde is hoog. “Ik geloofde niet meer dat ik waardevol was. Dat ik gelukkig kon worden. Ik voelde me vies. Ik kreeg een lage dunk van mezelf. Aan de ene kant was ik financieel onafhankelijk en aan de andere kant werd ik emotioneel een wrak. Ik voelde me alleen, eenzaam en diepongelukkig. Ik huilde elke dag tranen met tuiten”. Niemand die zich toen om haar bekommerde. De schade die Raveena heeft geleden is met geen woorden te beschrijven. “Weet u lezer, hoe moeilijk het voor een beschadigde vrouw is om te herstellen? Wij begeleiders moeten geduld hebben en begrijpen dat dit een langdurig proces kan zijn. Daarom is het belangrijk haar moed in te spreken? En samen met haar, haar weer een veilig gevoel te geven? Raveena is een schoonheid. En achter haar schoonheid schuilt pijn en verdriet. 

Narcistische mannen

Rita, ook een bloedmooie vrouw die al heel vroeg is uitgehuwelijkt aan een familie vol met narcistische mannen. En dat begon reeds bij de grootouders. Er is geen enkele vrouw in deze familie die met respect wordt behandeld door de mannen. Toen ik kennis met haar maakte, keek ik met open mond naar haar; een bloedmooie vrouw. Vanaf dag één in het huwelijk werd zij zodanig mishandeld dat zij argwanend is geworden. Tijdens ons gesprek keek zij met trillende handen steeds angstig om zich heen om na te gaan als er iemand meeluisterde. Bang dat ze gesnapt zou worden door haar man die haar wederom zou aftakelen. “Ik werd geslagen in mijn gezicht, op mijn hoofd en werd gesleept van de benedenverdieping tot naar de bovenste verdieping”. Kunt u zich voorstellen dat Rita niet gilde, om haar kinderen geen getuige te laten zijn van het geweld dat hun vader pleegde tegen hun moeder. Rita repte er toen met geen woord over. “En hij liep uit. Met jonge meisjes. Als ik hem betrapte werd ik weer geslagen en hij schreeuwde tegen mij dat elke man vijf vrouwen mag hebben.”

Hulp zoeken

Vanwege zijn goede contacten bij de politie en de advocatuur en omdat de aangetrouwde familie huiselijk geweld als normaal beschouwde durfde Rita nooit hulp te zoeken. Mijn laatste artikel over huiselijk geweld in Genderoptiek heeft haar gemotiveerd om ook te praten. “Ik wil mijn dochter niet zo een leven laten lijden, Seshma. Daarom wil ik mijn verhaal kwijt. Ik heb kracht nodig om hier doorheen te komen. Mijn dochter is nauwelijks vijftien”, luidde haar noodkreet.

Nadat haar man haar weer had geslagen, hebben wij ervoor gezorgd dat de politie meteen in actie kwam. En de man werd achter slot en grendel geplaatst. Vervolgens hebben wij een beschermingsbevel voor Rita aangevraagd. Nu wordt zij emotioneel begeleid, zodat ook zij volledig kan helen. Het is een proces.

U ziet het. Praten helpt! Zeg wat u dwars zit! Als u onrecht wordt aangedaan, zeg het, vecht ertegen, zoek hulp! Alleen samen kunnen wij huiselijk geweld uitbannen!